- O zmierzchu -

Odchodzę i wracam

zabijam części siebie

więc po trochu ginę

wierzę opowieściom

które patrzą mi prosto w oczy

Jestem człowiekiem, którego nie ma

jestem zwierzęciem i drzewem

jestem ich codziennym strachem i wiecznym zwycięstwem

czytam przez sen

Księgę o kobiecym spojrzeniu

Mimo gnijących ran

i brudu własnego sumienia

napełniam się powoli

Płacę za to tym samym

czym bezdomny pies płaci za niepoprawną wiarę w człowieka

starzec za szczerość swoich wnuków

a kamienie za swą pozorną twardość

Nie jest mi siebie żal, matko Danu

nawet jeśli spalą mnie kiedyś w wiklinowym koszu