Ani nie "Zagubin", ani nie "Zagubinowo" (hen, do Zagubinowa, w oddali zniknie głowa moja płowa...) tylko Łazieniec pod Aleksandrowem Kujawskim. Dotarłem tam gruntową drogą przez las, sosny, "piachy niebywałe", rozstaje... na skraju miejscowości mijając kamień, który informuje, że w tym miejscu był kiedyś kirkut, a teraz... pole pszenicy. Myśl, która rzuciła się swoją makabreską na niczego niespodziewającą się wyobraźnię - chleb z grobów.

Ale kilkaset metrów dalej droga, odnowiona, wyrównana, ochodnikowana. Kiedyś podobno dom, w którym Stachurowie z małym Edziem osiedli po powrocie z Francji był ostatnią chałupą Aleksandrowa, ale po zmianach znalazł sie w przysiółku Łazieniec. Stąd jedenastoletni Sted podreptał najpierw do podstawówki w Aleksandrowie, a potem pociągiem (z którego dla zabawy i skrócenia drogi do domu zwykle wyskakiwał w biegu) do liceum w Ciechocinku.

I wtedy Stachurę siekła poezja. Przez plecy, albo prosto, w twarz... O świcie, o zmierzchu, albo w środku nocy. Podczas pieczenia ziemniaków w ognisku, albo pracy, albo jazdy pociągiem, albo snu... Usiadła na nim i już nie puściła...

Po kłótniach z nauczycielami liceum kończył już w Gdyni. Kłócił się też od dawana z ojcem, co zaowocowało licznymi ucieczkami z domu, albo nocowaniem u ciotki Potęgowej. W sumie nie wiadomo zatem, czy dom, który obłaziłem,  mały sad, ścieżka nad staw, widok na skarpę, stary orzech z pobielonym pobieżnie pniem, polanę na błękicie... czy wszystko to Stachura kojarzył szczęśliwie, czy po to stąd raczej uciekał, by mieć za czym tęsknić.