Polanica po raz trzeci...

Krzychu namówił Radka Krzyżowskiego i jego, niezwykle ujmującą żonę Dominikę, na trzecie czytanie poezji w Polanicy...

Miała być wiosna. Skojarzenia z kobiecą poezją miały wyłazić spod sniegu bezwstydnie i łapczywie łapać nas za nogawki portek... Na dodatek Arek poprosił Dyjaka, żeby przyjechał zagrać, a Grzegorz rozszerzył promocję na okoliczne szkoły ponadgimnazjalne, zatem... zanosiło się na przebiśniegową eksplozję wzruszeń.

Najpierw jednak... Syvia Plath - nie było znieczulenia. Bolały zagryzione wargi i parowały przekrwione zwoje substancji szarej...

Potem zatańczyła Achmatowa, więc pięknie rozprostowaliśmy kości, pięknie obgryźliśmy paznokcie, pięknie milczeliśmy po obu stronach zamkniętych drzwi.

Dyjak zapowiedział Poświatowską tak, że każdy poczuł się jak dwudziestojednoletnia wdowa. Każdy przez chwilę zastanawiał się nad własnym wyrazem twarzy: "uśmiecham się? cholera... uśmiecham się?".

A na koniec przepięknie cyniczne wątpliwości blokowisk Ewy Lipskiej. Precyzja, która jest w stanie zatkać każdego faceta...

Wzruszenia były, ale zupełnie nie z tego atlasu, co żonkile i prymulki... Zima z pewnością jeszcze troche przyciśnie :).

Banalnie pozastanawiałem się, czy istnieje coś takiego, jak "poezja kobieca". Mimo wszystko, jest w niej mniej wojny, choć nonkonformizm zaciekły jak przygruntowe przymrozki.

P.S. Pozwiedzałem przy okazji Kłodzko i przejechałem z Dyjakiem pół Polski odwożąc go do niejakiego Radomia... Jedno i drugie warto byłoby obfotografować i potem marudzić, że zdjęcia i tak nie oddały tego, co unosiło się w powietrzu.

Więcej w tej kategorii: « Chełmowo dobre i ciche...

Skomentuj

Upewnij się, że zostały wprowadzone wszystkie wymagane informacje oznaczone gwiazdką (*). Kod HTML jest niedozwolony.

Na górę