- Bożonarodzeniowa ballada o Janku Malarzu -


W niewielkim mieście, w mroźną, zimową noc
przeszedł ulicę ojciec z matką i syn,
żeby w kościele razem, na cały głos,
dwie pierwsze zwrotki kolęd śpiewać, jak hymn.
W tym samym czasie malarz-amator Jan...
(nazwiska nie znam, chyba nie zna go nikt),
nie mogąc w święta dłużej wysiedzieć sam,
strugał w piwnicy wielki drewniany krzyż.

     A latarnie swój welon
     świetlisty
     Rozkładały na śniegu
     przeczystym.

Matka usiadła, ojciec wolał zaś stać,
syn koleżankę spotkał, cholera z nim,
a Janek w białej szacie w piwnicy marzł,
kiedy koronę krwawą z cierni dla siebie wił.

     A latarnie swój welon
     świetlisty
     Rozkładały na śniegu
     przeczystym.

Ksiądz już o tacy myślał, kiedy u drzwi
kilku parafian nagle padło na twarz,
gdy do kościoła ktoś z wielkim krzyżem wszedł i
tuż przed ołtarzem stanął, milcząc jak głaz.

     I cicho zrobiło się tak,
     że było słychać gdy,
     padała szklana łza
     pod krucyfiksem tym.
     Bo przepowiedni głos,
     Golgoty słysząc dzwon,
     w narodzin Jego noc
     zrozumiał tylko on.

Gdy wyszedł znów kolędę zanucił chór
i radość powróciła do wiernych serc,
lecz ojciec syna znalazł, wyszli i w dwóch
dorwali Janka, co już do domu z krzyżem szedł.

A że widzieli w tym tylko bluźnierczy żart,
ojciec bił w nerki, syn kopniakiem połamał nos.
Na śniegu rośnie plama najczerwieńszej z farb
w Bożonarodzeniową przenajświętszą noc.

     A latarnie swój welon
     świetlisty
     Rozkładały na śniegu
     przeczystym.